Je bekijkt momenteel…
Een paar dagen nadat sterrenkok Jonnie Boer in De Volkskrant zei te vrezen dat corona het einde van restaurant De Librije betekent, concludeert zijn collega Jef Schuur dat Bij Jef een ‘uitstekende’ zomer achter de rug heeft.
‘Als we de komende maanden open mogen blijven, dan wordt 2020 het beste jaar ooit. By far!’
‘Moe maar voldaan’, antwoordt Jef op onze vraag hoe het met hem gaat. Het is de eerste maandag van oktober, buiten komt de regen met bakken uit de lucht. Tijd om een klein beetje gas terug te nemen, want juist corona heeft bij Jef en Nadine en hun medewerkers tot een enorme werkdruk geleid. ‘Normaal zijn we vijf dagen per week open. Vanaf het moment dat we weer mochten, zijn we dit jaar geen dag meer dicht geweest.’
Alle horeca dicht
Even terug naar zondag 15 maart, toen de regering aankondigde dat alle horeca vanaf 18.00 uur dicht moest. De schok was groot, maar Jef en Nadine hadden zelf al besloten een pauze in te lassen. ‘Het was gewoon niet gezellig meer. We begonnen ’s ochtends met een volle agenda, halverwege de dag kwamen de afzeggingen. Mensen waren bang, het ging alleen nog maar over corona. Ons idee was: we laten het overwaaien en zien wel hoe het loopt. De koelkast was leeg, we hadden opgeruimd en gingen twee weken dicht. Het werden er alleen een paar meer…’
Geen zin om stil te zitten, begonnen ze al snel een traiteurszaakje voor afhaalmaaltijden. Veel aandacht én goodwill kweekten ze met hun actie om Texelaars van 75 jaar en ouder te trakeren op een uitgebreide paasbrunch. Veel anderen wilden er graag voor betalen, zodat medewerkers en vrijwilligers op eerste paasdag urenlang in touw waren om maar liefst 924 brunches rond te brengen. Vanaf 13 mei was het weer toegestaan om eigen hotelgasten in het restaurant te ontvangen. ‘We hebben speciale karretjes met plateaus laten maken, zodat we onze gasten vanaf anderhalve meter konden bedienen.’
Op 1 juni mocht de horeca ook weer open voor maximaal dertig andere gasten. Jef en Nadine en hun medewerkers gingen er direct ‘volle bak tegenaan’. ‘De kabinetssteun was ruimhartig, maar dekte maar vijfenzestig procent van de loonkosten. Alle andere kosten kwamen voor onze eigen rekening. Bovendien kon je toen al voorspellen dat elke volgende steunronde meer uitgekleed zou zijn. Bovendien heb ik er een bloedhekel aan afhankelijk van anderen te zijn. Daarom hebben we de hele zomer elke dag gewerkt, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Ons idee was: zorgen dat we geld in huis hebben. Als we dan weer dicht moeten, dan liggen we in ieder geval een stuk rustiger op de bank. En valt het mee, dan gaan we zes weken op vakantie naar een zonnig oord.’
Mond-tot-mondreclame
Ze investeerden flink om hun werk goed en veilig te kunnen doen. Naast de karretjes bijvoorbeeld ook in extra beddengoed voor het hotel. Het resultaat mocht er zijn. ‘Op zaterdag ontvangen we normaal vijftig gasten en nu dus maar dertig. Maar op woensdag waren het er ook dertig, in plaats van de gebruikelijke vijftien. Over de hele week kwamen vijftig mensen méér.’
Naast de eigen nieuwsbrieven droeg mond-tot-mondreclame veel bij, vermoedt Jef. ‘Sommige gasten zijn afgelopen zomer wel twee of drie keer geweest. Zij vertelden ons dat ze zich ergens anders niet veilig voelden en daar dus niet meer heen gingen.’
Vol verbazing is hij over collega’s die alleen maar boos zijn en zwelgen in zelfmedelijden. ‘Veel koks zijn veel beter dan ik. Maar dat zegt niks over hun ondernemerschap. Laatst sprak ik iemand die het belachelijk vond dat zijn restaurant om tien uur ’s avonds leeg moet zijn. Dan kan ik wel sluiten, zei hij. Hoezo? Wij beginnen gewoon twee uur eerder. Iedereen wordt om vijf uur aan tafel verwacht. Natuurlijk is dat niet ideaal, maar ook onder deze omstandigheden moet je het zo goed mogelijk doen. Het nieuwe perfect, noem ik dat. Voor onze hotelgasten maken we tijdens het eten hun kamer gezellig. Kaarsje aan, sfeerverlichting. Na het diner krijgen ze koffie met iets lekkers op hun kamer. Turn down service, noemen we dat. Kijk, om tien uur mag je niet meer in het restaurant zijn, maar dan is het feestje nog niet over.’
Soms is het ook spannend. ‘Verschillende medewerkers moesten al een testje laten doen. Mijn zoon ook, na één week school. Ik heb wel gedacht: doe je zo je best om corona aan de voorkant buiten te houden, komt het via de achterkant binnen. Gelukkig was er niks aan de hand. Ik heb het er wel met hem over. Dat als hij niet voorzichtig is, de kans bestaat dat we dicht moeten. Sam is veertien en gelukkig pienter genoeg om te weten dat er geen geldboom in de tuin groeit.’
‘Slapen is voor apen’
Half september keerden Jef en Nadine terug naar het vertrouwde ritme van vijf dagen open, twee dagen dicht. ‘We moesten wel. Maandenlang hebben we heel veel gevraagd van onszelf en onze medewerkers. Gelukkig hebben we een fantastisch team, met veel vaste mensen. Neem Pascal. Hij werkt hier al zeven, acht jaar. Met dezelfde drive als wij om altijd door te gaan en nieuwe dingen te doen. Slapen is voor apen, zegt hij altijd.’
Ondanks alles heeft Jef nog energie en inspiratie genoeg om vooruit te blikken. Enthousiast vertelt hij over plannen om de collectie zelfgemaakte chocolade en friandises uit te breiden en te perfectioneren. Optimistisch is hij ook. ‘We hebben natuurlijk geluk dat we op Texel zitten. Mensen gaan nu even niet naar het buitenland. En op het eiland hebben we ruimte en frisse lucht in overvloed. In november hebben we meer kamers verhuurd dan vorig jaar. Ook voor daarna ziet het er goed uit. Normaal lijden we in de winter een kleine ton verlies. Het ziet er naar uit dat we nu quitte draaien. Dat is prachtig.’